Page 35 - InsuranceJournal134
P. 35
ฎีกาย่อและย่อค�าชี้ขาดอนุญาโตตุลาการ
ั
หลังจากเกิดเหตุ 4 วัน คือ เม่อวันท่ 17 สิงหาคม 2538 นายดิเรกเจ้าของ บรษทจะไม่ยกเอาความไม่สมบรณ์แห่งกรมธรรม์หรอความประมาท
ิ
ื
ี
ู
ื
ั
ื
รถยนต์หมายเลขทะเบียน 4 พ – 6508 กรุงเทพมหานคร ท�าบันทึก เลินเล่ออย่างร้ายแรงของผู้เอาประกันภัยหรือข้อ 2.1 หรือเง่อนไขท่วไป
ี
ื
ี
ั
ยอมชดใช้ค่าเสียหายอันเกิดจากการท่รถยนต์คนข้างต้นเฉ่ยวชนกับ เว้นแต่ข้อ 1.2 เป็นข้อต่อสู้บุคคลภายนอกเพ่อปฏิเสธความรับผิดต่อข้อ
ื
ี
รถยนต์คันท่โจทก์รับประกันภัยไว้ และรถยนต์คันอ่นอีกคันหน่ง เห็นว่า 2.1 หรือ ข้อ 2.2 เมื่อบริษัทได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนไปแล้ว แต่บริษัทไม่
ึ
�
ร้อยตารวจเอกศิริพลพนักงานสอบสวนเบิกความยืนยันว่าเหตุรถยนต์ ต้องรับผิดตามกฎหมายหรือตามกรมธรรม์ต่อผู้เอาประกันภัย เพราะ
ี
ี
เฉ่ยวชนกันอันเป็นมูลเหตุคดีน้เกิดจากความประมาทของนายบุญส่งท กรณีดังกล่าวข้างต้น ซ่งผู้เอาประกันภัยต้องรับผิดต่อบุคคลภายนอก
่
ึ
ี
ี
�
้
ี
ขับรถยนต์ลาเข้าไปในช่องเดินรถท่นายไพเราะขับสวนทางมา โดยพยาน ผู้เอาประกันภัยต้องใช้จานวนเงินท่บริษัทได้จ่ายไปน้นคืนให้บริษัท
ั
�
ี
ปากน้เป็นผู้ตรวจสถานท่เกิดเหตุและสอบสวนพยานหลักฐานต่าง ๆ ใน ทันที” ดังนั้น เมื่อนายไพเราะซึ่งเป็นบุคคลภายนอกได้รับบาดเจ็บจาก
ี
ื
ั
�
ี
ท่เกิดเหตุจึงเช่อว่าพยานตรวจสอบหลักฐานแน่ชัดแล้วจึงลงความเห็น เหตุดงกล่าว จาเลยจึงไม่อาจยกเอาเหตุท่นายบุญส่งผู้ขบรถยนต์
ี
ั
ุ
ื
ี
ั
�
ุ
ว่านายบุญส่งเป็นฝ่ายประมาทและเปรียบเทียบปรับนายบุญส่ง เม่อ คันท่จาเลยรับประกันภัยไว้ขาดต่ออายใบอนญาตขบรถยนต์เกินกว่า
พิจารณาประกอบบันทึกท่นายดิเรกยินยอมชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ฝ่าย 180 วัน ตามข้อ 2.11.6 มาปฏิเสธความรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
ี
รถยนต์คันท่โจทก์รับประกันภัยไว้และรถยนต์คันอ่นอีกซ่งนายบุญส่งขับ ให้แก่นายไพเราะได้ ส่วนจาเลยจะต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
ึ
�
ื
ี
ี
เฉ่ยวชนด้วยในคราวเดียวกัน ส่อแสดงว่านายดิเรกยอมรับนายบุญส่ง ความเสียหายแก่รถยนต์หมายเลขทะเบียน 4 ว – 1554 กรุงเทพมหานคร
คนขับรถยนต์กระบะของตนเป็นฝ่ายประมาท ซึ่งนายดิเรกมิได้ยินยอม หรือไม่น้น เห็นว่า ข้อเท็จจริงได้ความว่าขณะเกิดเหตุนายบุญส่งขาด
ั
ื
ี
ให้นายบุญส่งขับรถยนต์กระบะคันเกิดเหตุในคดีน้แล้ว นายดิเรกคงไม่ ต่ออายุใบอนุญาตขับรถยนต์เกินกว่า 180 วัน กรณีจึงเข้าเง่อนไข
�
ยนยอมรบผดโดยทาบันทกตกลงชดใช้ค่าเสยหายให้แก่ค่กรณ ส่วน ข้อยกเว้นตามกรมธรรม์ประกันภัยข้อ 2.11.6 ซ่งไม่คุ้มครองความรับผิด
ิ
ึ
ิ
ั
ึ
ี
ู
ี
จ�าเลยไม่ได้น�าสืบหักล้างให้เห็นเป็นอย่างอื่น พยานหลักฐานของโจทก์ กรณีดังกล่าว ดังน้น จาเลยจึงไม่จาต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
ั
�
�
้
�
มีนาหนักดีกว่าและฟังได้ว่าเหตุเกิดจากความประมาทของนายบุญส่ง ความเสียหายแก่รถยนต์คันท่โจทก์รับประกันภัยคาจุนตามฟ้อง ฎีกา
ี
�
้
ฝ่ายเดียวและนายบุญส่งขับรถยนต์กระบะคันท่จาเลยรับประกันภัยไว้ ของจ�าเลยฟังขึ้นบางส่วน”
ี
�
�
เป็นลูกจ้างหรือตัวแทนของนายดิเรก ฎีกาของจาเลยข้อน้จึงฟังไม่ข้น พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จาเลยชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เป็นเงิน
�
ี
ึ
ี
ี
เช่นกัน 10,000 บาท พร้อมดอกเบ้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันท่ 29
ปัญหาวินิจฉัยประการสุดท้าย คือ นายบุญส่งขาดต่ออายุใบ มีนาคม 2539 จนถึงวันช�าระเสร็จแก่โจทก์ ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกา
อนุญาตขับรถยนต์เกินกว่า 180 วัน จ�าเลยจึงได้รับความคุ้มครองตาม ให้เป็นพับ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามค�าพิพากษาศาลอุทธรณ์
กรมธรรม์ประกันภัยข้อ 2.11.6 โดยไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์หรือไม่ เห็น
ว่า แม้กรมธรรม์ประกันภัยข้อ 2.11.6 ยกเว้นว่าผู้รับประกันภัยไม่ (อุบลรัตน์ ลุยวิกกัย - มานัส เหลืองประเสริฐ - สุนทร ทรงฤกษ์)
ี
ี
คุ้มครองความรับผิดอันเกิดจากการขับข่โดยบุคคลท่เคยได้รับใบอนุญาต ศิริลักษณ์ ณ กาฬสินธุ์ - ย่อ
ขับรถยนต์แต่ขาดต่ออายุเกิน 180 วันก็ตาม แต่ก็มีข้อสัญญาพิเศษตาม ประพันธ์ ทรัพย์แสง – ตรวจ
�
ข้อ 2.12 ระบุว่า “ภายใต้จานวนเงินจากัดความรับผิดท่ระบุไว้ในตาราง
�
ี
วารสารประกันภัย เดือนมกราคม - มีนาคม 2560 35
